Ka më tepër shpresë për një budalla sesa për dikë që e kujton veten të urtë.

Shpresa është një gjendje e mendjes, jo e botës. Shpresa, në këtë kuptim të thellë dhe të fuqishëm, nuk është e njëjtë si gëzimi se gjërat po shkojnë mirë, apo si dëshira për të investuar në sipërmarrje që sigurisht do të kenë sukses, por më shumë si një aftësi për të bërë diçka ngaqë është e mirë.

Shpresa është një mëngjes i mirë, por një darkë e keqe.

A nuk është momenti i dyshimeve më të thella ai që iu jep jetë qartësive të reja? Ndoshta pashpresa është trualli i vërtetë që ushqen shpresën njerëzore; ndoshta njeriu nuk mund ta gjejë kurrë drejtimin në jetë pa e përjetuar së pari absurditetin e saj.

Për ata që kërkojnë të vërtetën, jo të vërtetën e dogmës e të errësirës, por të vërtetën e sjellë nga arsyeja, kërkimi, hetimi dhe vrojtimi, nevojitet disiplinë. Pasi besimi, sado të mirë ta ketë qëllimin, duhet të ngrihet mbi fakte, jo mbi përralla. Besi

Udhëheqësi është tregtar në shpresë.

Të gjitha gjërat e mëdha janë të thjeshta, dhe shumë prej tyre mund të shprehen me një fjalë të vetme, liri, drejtësi, nder, detyrë, mëshirë, shpresë.

Shpresa e një bote të sigurtë dhe të jetueshme varet nga jokonformistë të displinuar të cilët i kushtohen drejtësisë, paqes dhe vëllezërisë.

Përparimi nuk arrihet pa shumë droja dhe rrënime; rënia nuk arrihet pa shumë rehatira dhe shpresa.

Shpresa përfundimisht nuk është e njëjta gjë si optimizmi. Ajo është bindja se diçka do të marrë për mirë, por gjithsesi diçka që ka kuptim, varësisht nga mënyra si merr drejtim.