Guximi është sikur dashuria; patjetër duhet pasur shpresë për tu ushqyer.

Ai që jeton duke shpresuar, mund të vdesë esëll.

Vuajtja është e rrënjosur në natyrën njerëzore; por nuk vuajmë kurrë – ose së paku shumë rrallë – pa ushqyer shpresën e shërimit; dhe shpresa është një kënaqësi.

Unë vendosa shumë hetë që ta jetoj jetën në mënyrë të pakushtëtuar; unë nuk ka pritur kurrë që ajo të bëjë ndonjë gjë speciale për mua, megjithatë prapë kam arritur shumë më tepër se kisha shpresuar ndonjëherë. Më të shumtën e kohës ato erdhën pa i pasur kërkuar unë.

Shpresa e vërtetë është e shpejtë dhe fluturon me krahë gëlltitës.

Zoti të na shpëtojë ne të gjithëve nga një pemë shprese që e ka humbur aftësinë të çelë lule.