Kombet, si yjet, iu nënshtrohen eklipseve. Gjithçka bëhet mirë sapo rikthehet drita dhe eklipsi nuk shndërrohet në natë të pafund. Agimi dhe ringjallja janë sinomike. Rishfaqja e dritës është si mbijetesa e shpirtit.

Një çështje e menduar mirë është një gjysmë mençurie.

Duket se është një ligj që i qeveris të gjitha veprimet tona, prandaj kurrë nuk mund të bëj plane.

Jezusi qan: Volteri qesh. Nga ai lot hyjnor dhe nga ajo buzëqeshje njerëzore ka ardhur bukuria e qytetërimit aktual.

E tashmja nuk përmban asgjë më shumë se e shkuara, dhe ajo që gjendet te pasoja, ishte e pranishme tashmë tek shkaku.

Është më mirë të pushtosh veten se të fitosh mijëra beteja. Atëherë fitorja është e juaja. Atë nuk ta rrëmben dot kush, as engjejt, as demonët, parajsa apo ferri.

A nuk është momenti i dyshimeve më të thella ai që iu jep jetë qartësive të reja? Ndoshta pashpresa është trualli i vërtetë që ushqen shpresën njerëzore; ndoshta njeriu nuk mund ta gjejë kurrë drejtimin në jetë pa e përjetuar së pari absurditetin e saj.

Ne duhet të ndiejmë keqardhje, por të mos biem nën shtypjen e saj.

Çdo moment drite terri është një mrekulli.

Nëse do ta kisha në dorë trupin tim, do ta hidhja atë nga dritarja.