Të gjithë e njohin jetën time. Unë fitova shumë gara dhe shënova më shumë se 1000 gola, fitova tri Kupa Bote, por nuk luajta në Lojërat Olimpike.

Askush nuk di çfarë të thotë në zhveshtoren e humbësit.

Brazili ka pasur gjithmonë lojtarë të mëdhenj, në vend dhe në botë, por ne kemi nevojë ta bashkojmë këtë talent dhe të nxjerrim një ekip prej tij.

Do të doja që njerëzit të duan gjithkënd tjetër ashtu si më duan mua. Bota ashtu do të ishte më e mirë.

Ju mund të thoni gjithçka për mua, por ju kurrë nuk mund të thoni se unë iu shmangem rreziqeve.

Mendoj se isha një student i mirë, sepse e vlerësoja shkollimin. Interesi im bazë ishin historia dhe letërsia. Nga sportet kryesorë ishin basketbolli dhe noti. Isha shumë i lumtur.

Shqetësimi për futbollistët e sotëm është se janë tejet të shpërqëndruar. Në kohën tonë lojtarët e futbolölit nuk i ndanin nga duart gazetat dhe revistat e futbollit. Në ditët tona ata pothuajse gjithnjë e kanë mendjen tek çmimet e blerjeve.

Kupa Botërore është një turné shumë i ndërlikuar – gjashtë lojëra, shtatë nëse ti arrin në finale dhe, po të humbësh një ndeshje, ik në shtëpi, madje edhe po të jesh më i miri.

Në vitin 1962, unë nuk u lëndova nga dhuna. Unë thjesht godita topin dhe lëndimi ndodhi. Dhe u bë mirë, sepse Brazili fitoi. Unë nuk e pranova me vështirësi këtë fakt.

Natyrisht, babai im ishte futbollist. Ai luante shumë mirë. Pastaj, kur u bëra nëntë a dhjetë vjeç, unë doja të bëhesha pikërisht si babai im.