Unë kam pasur vërtet përparësi ndaj të tjerëve, sepse unë kam përjetuar aq shumë nga Kupat e Botës ku kam luajtur.

Unë mendoj se do të isha bërë aktor po të mos isha bërë futbollist.

Kupa e Botës në vetvete dhe, natyrisht, stadiumet e reja në qendër të tij, janë platforma ideale që e portretizon Gjermaninë si një vend pozitiv dhe të jashtëzakonshëm. Dhe, mbi të gjitha, si një vend me kapacitete tejet të mëdha ekonomike.

Është hera e parë e ndoshta e fundit që më ndodhi. Ishte një ndjesi e veçantë, jo normale për mua.

Do të isha shumë i lumtur të takohesha përsëri me miqtë e mi që i kam njohur nga e gjithë bota gjatë karrierës sime. Kjo mundësi e madhe jepet, për mua personalisht, nga roli ynë si mikpritës i Kupës së Botës.

Ne kemi mbetur i vetmi vend që ia lejojmë vetes dy pushime në kampionat. Shikojeni Anglinë, Italinë dhe Spanjën. Ata luajnë gjatë gjithë kampionatit. Ne marrim gjashtë javë pushim në dimër deri në fund të janarit. Dhe ky është një luks.

Kupa e parë e Botës që unë e mbaj mend ishte në vitin 1950, kur unë isha 9 apo 10 vjeç. Babai im ishte një futbollist. Dhe ishte një ndeshje e madhe. Dhe kur Brazili humbi ndaj Uruguajit, unë pashë babain tim tek qante.

Unë shoh gjëra të mëdha në bejsboll. Kjo është loja jonë – Loja amerikane.

Unë isha me fat që erdha nga një zonë e vështirë. Kjo të mëson jo thjesht për futbollin, por edhe për jetën.

Niveli i futbollit në Angli është kulmi. Futboli anglez është lideri i botës.