Për mua, kënaqësia më e madhe e shkrimit nuk është shkrimi në vetvete, por muzika e brendshme që fjalët bëjnë.

Është shumë më e lehtë të shkruash kur je e trishtë. Por ti nuk mund të përfundosh e izoluar dhe e dëshpëruar ngaqë të duhet ta vësh veten në atë situatë nga e cila do të kishe ankth.

Thjeshtësia është një virtyt që nuk gjendet shpesh tek poetët, sepse secili prej tyre e mendon veten si më të madhin e botës.

Edhe nëse nuk ke asgjë për të shkruar, thuaj dhe shkruaj se nuk ke asgjë për të shkruar.

Dëshmi e një poeti është se vendi i tij e përthith atë aq ngrohtësisht sa ai e ka përthithur atë.

Artisti nuk ka kohë t’i dëgjojë kritikët. Ai që dëshiron të shkruajë nuk ka kohë të lexojë kritikat.

Në qoftë se letërsia e një kombi pëson rënire, ai komb dobësohet dhe kalbet.

Leximi të bën të plotë; mësimet të bëjnë të gatshëm; të shkruarit të bën të saktë.

E shkruaj jetën time për të qeshur me veten, dhe ia arrij. Shkruaj trembëdhjetë orë në ditë, e më kalojnë si trembëdhjetë minuta. Sa kënaqësi t’i kujtosh kënaqësitë! Po sa vuajtje t’i sjellësh në mendje. Zbavitem sepse nuk trilloj asgjë. Ajo që më nxit është detyrimi që kam, në këtë pikë, për t’i maskuar emrat, nga fakti që nuk mund t’i shpalos gjërat e të tjerëve.

Shkrimi ka ligjet e perspektivës, të dritës dhe të hijes bash si i kanë piktura ose muzika. Nëse ti ke lindur duke i njohur ato, mirë. Nëse jo, atëherë mësoi. Pastaj riorganizoji rregullat për ta përshtatur veten.