Nën barrën e një të kaluare besëtytë, njerëzit kanë frikë nga gjërat që nuk mund, apo që ende nuk mund, të shpjegohen – pra, nga e panjohura. Nëse dikush ka nevoja të natyrës metafizike, unë s’mund ta kënaq me programin e Partisë. Do të kalojë njëfarë koh

Vdekja nuk është natyrale për një shtet si për njeriun, vdekja e të cilit është jo vetëm e nevojshme, por shpesh madje edhe dëshmirueshme.

Ai ishte një patriot i madh, një humanitar, një mik besnik; me kusht që, natyrisht, ai me të vërtetë ai të ketë vdekur.

I bërë për vdekje nga gjuha shpifëse

Këshillat në pleqëri janë marrëzi; e çka mund të jetë më absurde se të bëjmë parashikimet tona për rrugën që na ka mbetur pranë mbarimit të udhëtimit tonë.

Është e vështirë të mposhtet argumenti se frika nga vdekja e detyron njeriun që të shpikë dhe të besojë në një fuqi për ta luftuar ndenjën e absurdit të të jetuarit. Grekët antikë kanë besuar se rendin (“arhe”-në) në univers e mban një dhunti inteligjibil

Unë jam një shpirt. Dhe e di mirë që çfarë do të çoj në varr nuk është vetja ime. Vetja ime do të shkojë tjetërkund. Tokë, ti nuk je humnera ime!

Frika e vdekjes vijon nga frika e jetës. Një njeri që jeton plotësisht, është i përgatitur të vdesë në çdo kohë.

Në afat të gjatë, ne formojmë jetët tona, dhe formojmë veten. Procesi nuk përfundon derisa të vdesim. Dhe vendimet që marrim janë përfundimisht përgjegjësia jonë.

Ne vdesim vetëm një herë, dhe për një kohë kaq të gjatë.