Për mua, kënaqësia më e madhe e shkrimit nuk është shkrimi në vetvete, por muzika e brendshme që fjalët bëjnë.

Nënës sime i pëlqente shumë të grindej me mua, por unë mendoj se kjo e ka kënaqur atë.

Unë nuk gëzohem. Vuaj nga gëzimi. Kjo është shumë krishtere.

E çfarë është poeti? Një njeri i palumtur që e fsheh ankthin e pafund në zemrën e tij, por buzët e të cilit janë formuar në atë mënyrë që psherëtimat dhe qarjet të tingëllojnë si një muzikë e bukur.

Ekziston vetëm një pasion, pasioni për lumturinë.

Përdoro, mos shpërdoro; as asketizmi, as tepërimi nuk e bëjnë njeriun të lumtur.

E shkruaj jetën time për të qeshur me veten, dhe ia arrij. Shkruaj trembëdhjetë orë në ditë, e më kalojnë si trembëdhjetë minuta. Sa kënaqësi t’i kujtosh kënaqësitë! Po sa vuajtje t’i sjellësh në mendje. Zbavitem sepse nuk trilloj asgjë. Ajo që më nxit është detyrimi që kam, në këtë pikë, për t’i maskuar emrat, nga fakti që nuk mund t’i shpalos gjërat e të tjerëve.

Çdo gjë njerëzore është patetike. Burimi i sekretit të humorit në vetvete nuk është gëzimi por pikëllimi. Nuk ka humor në Parajsë.

Unë e dua sportin, sepse i dua jetën; dhe sporti është një nga gëzimet bazë të jetës.

Nuk e di se a jemi ekipi më i mirë në botë. Unë jam i lumtur që luaj përkrah disave nga lojtarët më të mirë në botë. Është një ëndërr.