Është ora të dehemi! të mos jemi më skllevërit martirë të kohës, të jemi pafundësisht të dehur. Me verë, me poezi, apo me virtyte, me çfarë të doni.

Ndonjëherë unë pyes veten në qoftë se ne do të ndonjëherë të rritemi në politikën tonë dhe të përcaktojmë gjëra që thonë diçka, apo nëse ne gjithmonë do të vazhdojmë të merremi me gjëra të përgjithshme ku të gjithë mund të regjistrohen dhe çka do të thotë

Kush shef ma sëpari barkun, asht i mangët nga trutë. – KAVAJË

Çdo komb ku punët e tradhtojnë një dëshirë për mençuri dhe stabilitetit mund të llogaritë në çdo humbje e cila mund të mbështetet nga politika gjithnjë e më sistematike e fqinjëve të tij të mençur.

Gjëja që vitet Gjashtëdhjetë bënë është se na i treguan ne mundësitë dhe përgjegjësitë për gjithçka që patëm. Nuk ishte përgjigjia. Ajo na dha ne një fije mundësie.

Në rastin e lajmeve, ne gjithmonë duhet të presë për sakramentin e konfirmimit.

Pra, dhe më e liga e të ligave, vdekja vetë, s’është asgjë për ne, sepse kur ne jemi vdekja s’është dhe kur vdekja është ne s’jemi.

Çdo fjalë është si një njollë e panevojshme mbi heshtjen dhe hiçin.

Unë nuk gëzohem. Vuaj nga gëzimi. Kjo është shumë krishtere.

Në lutje është më mirë të kesh një zemër pa fjalë se fjalë pa një zemër.