Dua të them, ju e dini, aktorët jetojnë – ju keni harruar. Shikoni Barrymore, dhe shikoni të gjithë aktorët e mëdhenj. Ata janë harruar pas një çasti.

Jam duke u mësuar të pranoj mungesën e privatësisë si një dhuratë reale të profesionit tim.

Kinemaja është mjedisi i regjisorit, kështu që ti pyet veten: “E çfarë dua unë?” Të jesh aktor do të thotë të përshtatesh – fizikisht dhe shpirtërisht. Nëse kështu dukesh bukur dhe të tjerët të admirojnë, atëherë faleminderit. Dhe nëse ti kërkon të rrëmbesh gjithçka prej saj, atëherë pse jo.

Puna që kam bërë në Vertigo nuk do të thotë asgjë nëse askush nuk do t’ia dinte për filmin. Për fat të mirë, Vertigo pati një ringjallje dhe njerëzit kishin filluar të dinë se kishte diçka të veçantë dhe ai fitoi reputacionin. Por njëlloj edhe mund të kis

Skena e teatrit është vendi ku lotët e virtuozëve dhe të dobtëve janë të përzier bashkë.

Mënyra si i përshkruaj personazhet e mia është krejt e ndryshme nga mënyra si e përshkruaj veten time.

E dashurova aktrimin, çka kurrë nuk ka qenë për paratë, famën. Ishte rreth një kërkimi për kuptim. Ishte e dhimbshme.

Unë u përpoq aq shumë me filma të tillë si Vertigo dhe Middle of the Night e të tjerë. Ndjeva se ata do të më tregojnë se kjo është vetëm një çështje kohe para se unë do të gjeni të drejtën për të arritur kontaktet me njerëzit.

Unë nuk besoj se publiku e di se çfarë ai kërkon; ky është përfundimi që kam nxjerrë nga karriera ime.

Unë nuk e kisha ndërmend të bëhem aktor.