E pra, dua të them, ti ke një emocion, që don ta shprehësh. Ti nuk mund të shikosh në kamera dhe ta arrish atë. Ti dëshironi që të fshihesh nga ndrojtja prej vëllait tënd duke i thënë se nuk je i lejuar për të ardhur në qytetin tim.

Kurrë nuk i luaj personazhet e mia, unë jam ato.

Është gjithmonë e vështirë të luahs skena të dhunës fizike, sepse gjithmonë ke frikë se nuk e njeh forcën tënde dhe mund të dëmtosh dikë.

Është shumë e vështirë na ndash veten nga një personazh. Disa herë njerëz tejet të afërm të mitë duhet të jenë shumë mirëkuptues.

Unë mendoj se do të isha bërë aktor po të mos isha bërë futbollist.

Mendoj se aktorët janë duke fituar më shumë pushtet këto kohë, por unë jo. Unë qëndroj shumë larg vendimeve, mënyrës si orkestrohen gjërat, çfarë ka ndryshuar. Unë dua të qëndroj tërësisht në rol si aktore dhe si personazh.

Nuk jam gjithmonë me e mira që ia vlen ta takosh, sepse unë harroj shumë lehtë se jam aktore kur nuk jam duke punuar.

Nuk shpresoja kurrë se të dy fëmijët e mi do të bëheshin aktorë. Prisja që të bëheshin diçka tjetër.

Më kërkuan të luaja kur nuk mundja. Më kërkuan të këndoj ‘Funny Face’ (Fytyra e mrekullueshme kur nuk dija të këndoja, më kërkuan të kërceja me Fred Astaire kur unë nuk mund të kërceja – dhe t’i bëja të gjitha gjërat për të cilat nuk isha e përgatirut. Pastaj unë u përpoqa si e çmendur t’ia arrija.

Shpërblimet janë shumë të panevojshme, sepse unë mendoj se ne përfitojmë shumë nga puna jonë vetëm duke e bërë atë. Puna është një shpërblim në vetvete.