Kur shkruhet në kinezçe, fjala “krizë” ka dy shenja. Njëri shënon rrezikun dhe tjetri shënon mundësinë.

Askush s’ka pyetur për racën e tij kur ka qenë puna të jetohet apo të vdiset për Amerikën, nuk ka shenja të bradha apo të zeza në pozicionet e luftimit apo në varrezat e betejave.

Një shtet i cili ka frikë që t’i lejojë njerëzit e tij ta gjykojnë të vërtetën dhe të rremen në një treg të hapur është një shtet që ka frikë prej njerëzve të tij.

Përpjekjet dhe guximi nuk janë mjaft pa qëllimin dhe drejtimin.

Lufta e pakushte nuk mund të çojë tek një fitore e pakushte. Ajo nuk mund të shërbejë për zgjidhjen e grindjeve… nuk mund të jetë vetëm shqetësimi i fuqive të mëdha.

Unë jam burri që e shoqëroi Jacqueline Kennedyn në Paris, dhe jam kënaqur.

Amerika e ka hedhur kapelën e saj mbi murin e hapësirës.

Ne jemi ngjitur oqeanit. Dhe kur shkojmë tek deti, për të lundruar apo për të parë – ne jemi duke u kthyer prej nga erdhëm.

Të gjithë njerëzit e lirë, kudo që ata jetojnë, janë qytetarë të Berlinit. Dhe prandaj, si një njeri i lirë, unë gjej krenari në fjalët “Ich bin ein Berliner!” (Unë jam një Berlinas.

Konformiteti është burgosësi i lirisë dhe armiku i rritjes.