Shkrimtarët mund të jenë të pandershëm, të pakorrigjueshëm, të cilët thahen shpejt apo lulëzojnë vonë, por ata guxojnë ta përballin këtë realitet vetëm.

Dora shkruan dhe vazhdon të shkruajë. Dhe nuk ka mëshirë apo mirësi në botë që të fshijë qoftë një gjysmë rreshti të vetëm.

Veç për pak fraza nga letrat e tij dhe për një linjë apo dy të çuditshme të vargut të tij, poeti ecën gojëmbyllur përmes biografisë së tij.

Unë u rrita në këtë qytet, poezia ime lindi midis kodrës dhe lumit, ajo e mori zërin e saj nga shiu, dhe si pema ajo u rrit në pyje.

Poezia fillon si një nyjë në fyt, si një ndjesi gabimi, si një përmallim, si një rënie në dashuri.

Lexues të zakonshëm, më falni për paradokset e mia: ato duhet bërë kur pasqyron diçka; dhe çdo gjë që mund të thoni, unë preferoj më mirë të jem një njeri me paradokse se një njeri me paragjykime.

E gjithë letërsia është thashethem.

Nuk ka shkrim aspak, ka daktilografim.

Kritika është për letërsinë dhe poezinë si shkëmbi i fshehur është për anijen me vela në det të hapur.

Kur shkruaj, unë nuk shkoj me mendjen time drejt Nju Jorkut, por drejt një pike të turbullt paksa në lindje të Kansas.