Zot i Madh dhe të gjithë dëshmitarët e vdekjes sime: kam jetuar si filozof dhe vdes si krishter.

Ndërsa po mendoja se kisha mësuar si të jetoj, unë kisha mësuar si të vdes.

Ishte një rast kur isha shumë i ri – shtatë a tetë vjeç – kur biznesmenët hebrej po kalonin përmes pyllit dhe u vranë. Dhe kjo ishte hera e parë që pashë në gazetën tonë se kishte vrasje tek ne.

Burrat kanë frikë nga vdekja si fëmijët nga errësira; dhe ashtu si frika prej errësirës është kultivuar nga përrallat, ashtu është edhe për të parët.

Të vdesësh është e ndryshme nga ajo që çdonjëri supozon, dhe më fatlume.

Nuk iu takon të japin përgjigje: Nuk ju takon për arsyen të pyesin: iu takon ta bëjnë dhe të vdesin.

Nëse na shponi a nuk gjakosemi? Nëse na gudulisni a nuk qeshemi? Nëse na helmoni a nuk vdesim? Dhe nëse na bëni keq a të mos marrim hak?

Njeriu jeton i lirë vetëm nga gatishmëria e tij për të vdekur; nëse për këtë është nevoja, në duart e vëllait të tij, kurrë duke e vrarë atë.

Kufijtë që ndajnë Jetën nga Vdekja janë të paqartë dhe të vagullt. Kush do të thotë se ku e mbaron njëra dhe ku fillon tjetra?

Unë zgjohem çdo mëngjes në nëntë dhe nxitoj të lexoj gazetën e mëngjesit. Pastaj shikoj te nekrologjitë a është emri im, e pastaj zgjohem nga shtrati.