Kam trembëdhjetë, 13 fëmijë, dhe unë i dua – i dua ata të gjithë. Dhe mendoj se kam qenë një baba i mirë për të gjithë ata.

Një mbret, duke e ditur pafuqinë e tij, nuk mund as t’i delegojë as të heqë dorë nga detyrat e tij. As një baba nuk mundet. Vetëm nëse djemtë do ta shikonin paradoksin, do ta kuptonin dilemën.

Nuk kam ndërmend të lind fëmijë derisa të jam nja 30 vjeçe.

Nuk ka baba të mirë që dëshiron të ngjasë me Atin Qiellor.

Nuk duhet ta meritosh dashurinë e nënës, duhet ta meritosh dashurinë e babait.

Asnjë prind nuk është përgjithmonë. Kështu që unë nuk do të jem përgjithmonë me këta fëmijë.

Unë u thashë se do të bëhesha një nënë më e mirë pas secilit fëmijë, dhe jam bërë.

Ka etër që nuk i duan fëmijët e tyre; nuk ka gjyshër që nuk i duan nipat e tyre.

Para se të lindje prindërit tu nuk ishin kaq të bezdisshëm sa janë tani. Ata u bezdisën duke t’i paguar llogaritë, duke t’i pastruar rrobat dhe duke dëgjuar të folurit tënd se sa i lezetshëm je. Kështu që para se të shpëtosh pyllin nga parazitët e gjenera

Ata mendonin se jam një njeri i arsyeshëm, prandaj nuk isha kurrë nën trysninë e prindërve; unë bëja çfarë doja. Nuk pata kurrë një fjalë negative prej tyre, asnjë.